κλάξον και κόρνες

O καπνός χορεύει

σχηματίζει σπείρες και γιρλάντες

ρουφήχτρες φαρφουρένιες

Η ζέστη κατάπιε τη μέρα

σαν ψάρι λαίμαργο

δίχως δόντια, μόνο σιαγόνες 

που αποσπώνται έξαφνα για να αδράξουν κάποιο θήραμα

πικρό ελιξίριο 

σταγόνα σταγόνα

αδειάζει το κεφάλι

από των σκέψεων την φασαρία

Αδημονούν αυτές

σαν πρωτευουσιάνοι άξεστοι αυτοκινητιστές 

θορυβούν με κλάξον και κόρνες

κανείς δεν προλαβαίνει

Μια σμπαραλιασμένη οδοντοστοιχία

το υπόγειο δίκτυο της πολιτείας

το δωδεκάωρο που ήταν κάποτε οχτάωρο

500 ευρώ
ταβάνι ορατό 

όριο απροσπέλαστο

πλούτος ανασφάλειας και φόβου 

λες να είμαι εγώ ο τυχερός;

κάθε περαστικός σιωπηλά ρωτά

λες να τύχει σε εμένα το φλουρί;

το φως, το φως εντός μου ας κατοικεί

θα έρθει η αυγή

θα έρθει πάλι

και ξανα-σκύβει το κεφάλι
στου μέλλοντος την ανυποστασία