Η τρέλα του ασκητή

Στον τόπο μου οι ευφυείς ευαίσθητοι  άνθρωποι καίγονται σαν τις λαμπάδες τη Λαμπρή

Οι επιλογές τους μοιάζουν με το σταυροδρόμι του νεαρού ήρωα

μόνο που ο δρόμος της αρετής στο τέλος οδηγεί στο λάκκο του χλευασμού και της λήθης

Τα παιδιά του Πυθαγόρα και των μουσών πετροβολούνται από φανατικούς του Μαμωνά

πάντα Τούρκο-Οβριοί οι Γραικύλοι, πάντα πρόθυμοι να σταυρώσουν τον γείτονα

Ο συγγραφέας δωρεά κάνει τον κόπο του 

σε σκονισμένα ράφια βιβλιοθήκης

Η διακοσμητική αξία του καημού του 

μειώνεται χρόνο με τον χρόνο

Ο μαθηματικός τον λογιστή προσποιείται

Συνήγορος της απάτης

περί όνου σκιάς αναλώνει την φαιά ουσία

Ο μουσικός λιπαίνει με τις μελωδίες της ποταπότητας τα ήθη,

βαλσαμωμένη επιτέλεση της συμφωνίας

σε ακροατήρια από χασάπηδες, μαστροπούς και καταχραστές δημοσίου χρήματος

Που και που ο αδηφάγος όχλος ανακηρύσσει κάποιο ως βασιλιά του κουκιού

Για μια βδομάδα απολαμβάνει την βασιλεία του περιφερόμενος σε εμπορικούς ναούς και δεξιώσεις

Όλες οι πόρτες είναι ανοιχτές, όλες οδηγούν στην πυρά και όλα δικά μας είναι

Δικά μας και δανικά

Στον τόπο μου τρεις είναι οι επιλογές στο σταυροδρόμι

Η φυγή στο μαγκανοπήγαδο του νόστου,

το απονενοημένο διάβημα

 και η μίμηση της πάπιας

Μόνο που η ζωή σαν πάπια οδηγεί σε σκοτεινά και στάσιμα νερά

Καλύπτεις το κεφάλι κάτω από τα φτερά

μέχρι που πλέον δεν φτάνει στα αυτιά η μουσική

Τα μάτια δεν ιριδίζουν το φως

Και το δέρμα γίνεται πετσί

Έως ότου στον καθρέπτη εμπρός ένα πρωί

Αντικρίζεις την τρέλα του ασκητή