Το ραγισμένο ποτήρι

θα συναντηθούμε ξανά

μια σύμπτωση ευχάριστη

ένα πρωί

όχι σαν τα άλλα

πάνω στην συγκυρία

του τέλους του κόσμου

το νεογνό του χρόνου στολίδι

λάμπει βουβά κάτω από την επιφάνεια της μέρας

ένας μικρός παγερός αέρας αρκεί

 για να ρίξει τα φύλα από το δέντρο

η εγκράτεια του ανθρώπινου βίου

συμπιέζεται σε μια γωνία

συρρικνώνεται στην αιχμή

ενός μικρού σκουριασμένου καρφιού

Δεν είναι η σημασία της ώρας αυτής

που κάνει τους βλαστούς να ξεθαρρεύουν

είναι η νύχτα

 που τυλίγει σαν μελανός μανδύας

την κοινωνική ειρήνη

 σέρνει αδέσποτης σφαίρας νοητή ευθεία

σαν από κιμωλία σχηματίζεται η ύστερη αλήθεια

στον μαυροπίνακα άδειας σχολικής τάξης

δύο αιώνες πριν

κρύβεται στις κορνίζες πορτρέτων

εθνικών ηρώων ξεχασμένων

κάθε πρωί περιστρέφεται

 στην στάχτη εστίας σβηστής

πώς να χωρέσουν

όλες οι προσδοκίες ανεκπλήρωτες

όλοι οι χάρτες από ανείπωτα όνειρα

σε ένα μικρό ραγισμένο ποτήρι;