Εννέα βήματα και μια στάση

Έμβολο της μηχανής

του  σύννεφου κατοικία και κόσκινο συνάμα

Στην ακρόπολη ακόμα σε θρηνούν

Μα εσύ θα ανασάνεις μες στο θαύμα

διαβήκαμε την έρημο

με την δίψα δεύτερο ίσκιο

και την τυφλότητα

σαν όρνεο να τρυγάει τη ματιά μας

και στον ωκεανό του ψεύδους

της βυθοσκόπησης η πρώτη μαθητεία

της περιέργειας η αμαρτία

βαραίνει τα μελλούμενα μας

Ζούμε ήσυχα κάτω από το δέρμα

Δεν είναι ψέμα και ας μοιάζει αλήθεια

ώσπου από την κοιλότητα της νύχτας

στο φως νέας μέρας να ξανασαρκωθούμε

Μα η αντανάκλαση σαν φευγαλέα νιότη

Ένα εξαπτέρυγο που στροβιλίζεται αιωνίως

Και ο χορός που συνεπαίρνει τα κορμιά μας

Εννέα βήματα και μια στάση