αφύλαχτες διαβάσεις

 

Στην αγκαλιά της μνημοσύνης αναδεύομαι

Θα χάριζα και δύο ανατολές ακόμα για να σε δω

Θα ξέχναγα και δυο αναπνοές ακόμα

Αρκεί να πλησιάσω εκεί για λίγο

Τίποτα δεν έχει σημασία πια

Ένα μικρό σπίτι με ασβεστωμένους τοίχους

Αποκύημα άγριας νεανικής φαντασίας

Λαμνοκοπεί το όνειρο σε βροχερούς χειμώνες

Και ενδύεται στα πράσινα και τα λευκά

Αιώνιες κατωφέρειες και αφύλαχτες διαβάσεις

Σε μεγάλα υγρά περιστερο-στόματα καταρριχούμασταν

Και ελπίζαμε μόνο το ανώδυνο

Μέσα στην εύθυμη τρέλα της πολιτείας μας

Ο χρόνος στατικός, ο χρόνος δανεικός

Ο χρόνος πιο τρελός και από τα νιάτα μας