Άδουσα κεφαλή

Στο ψυγείο συντηρούσα τις λέξεις

 και τις υποσχέσεις της ζωής

ήταν χρόνια που σιγομουρμούριζα το ίδιο τραγούδι

τώρα όμως ξύπνησα από ένα βελανίδι

που  γλυκά ψιθύρισε στο αυτί μου

πως δεν στέρεψε ακόμα η πηγή

με ένα δρύινο ακουστικό

της σπείρας ομοίωμα και σημάδι

ακούω τους ήχους στο πηγάδι

ξύλινο  μοιάζει  παιδικό παιχνίδι

μα σαν φοράς το δαχτυλίδι

τις φυλλωσιές παραμερίζει

ο πλάτανος μου  το χάρισε μαζί με άλλα δώρα

και η λυγερή βελανιδιά  με κάλεσε κοντά της

στις ρίζες της να αναπαυθώ και να μετρώ την ώρα

όνειρο είδα ξυπνητός σε πράσινο λιβάδι

πως τρώγαμε τις σάρκες μας

φίλοι και εχθροί αντάμα

πώς γίνεται να τραγουδώ

μια κεφαλή μονάχη

και πώς τυφλός να περπατώ στον κόσμο των ανθρώπων

αίμα και στάχτη μας ζητά

η ώρα και προστάζει

να αρχίσουνε τα μάτια μας να ρίχνουν μαύρο δάκρυ

να καθαρίσουν οι αυλές να αδειάσουν όλοι οι δρόμοι

που οδηγούν στην αγορά

που οδηγούν το βήμα

πνίγοντας  την συνήθεια και τα ορφανά του Αδη

να ανασάνει η γη ξανά

σαν πέσουν τα στασίδια

λευκοπατούσα θα φανεί τότε η νέα μέρα

και όπου σταθεί και όπου βρεθεί

θα ανθίζουν τα λουλούδια