Οκτώβρης

εκκολάπτονται τα σύννεφα  

κάθε περαστικό τέρμινο κάθε σκιά

δρασκελίζει ο χρόνος τους φράχτες και νικά

η αντανάκλαση στο σιωπηλό νερό του πηγαδιού

μια φροϊδική παραπομπή, 
στο περιβόλι του Επίκουρου

οι ομπρέλες που μάταια αντιστέκονται στην ξαφνική βροχή

θυμίζουν τους νεκρούς της άνοιξης 

καρτερικά στοιχίζονται σε μια γραμμή

Οκτώβρη με σάρκες τρέφεσαι από όντα υγρά θαλασσινά

στις Πυθαγόρειες σπηλιές 
τον δρόμο έσπειρες με αγκάθια και πετρώματα κρυσταλλικά

Οκτώβρη μαζεύεις όλα τα παιδιά

υπό τις υποσχέσεις παράφωνου αυλού

σε ψάχνω εδώ σε βρίσκω αλλού

σε ξέχασα, με ξέχασες 

και πάλι πίσω το γαϊτανάκι του ανέμου με γυρνά

πιο πέρα να φτάσουμε, πιο μακριά