Κυριακή 11 Αυγούστου 2013

χαμένη πατρίδα


Σιγοτραγουδάμε τους ίδιους ύμνους
 και τις προσευχές του πλήθους,
άλλα δεν πιστέψαμε ποτέ ούτε μια λέξη από όλα αυτά.
Μια ζωή σε απόκρυψη και αναρωτιέμαι πώς μπορούμε και βλέπουμε μέσα στα σκοτάδια.
Ο δρόμος φεύγει κάτω από τα πόδια μας,
 δεν πάμε όμως πουθενά, τα σώματα μας στατικά μνημεία σε ένα πάρκο αναμνήσεων,
μας ενταφίασαν μερικούς αιώνες πριν την ώρας μας,
 άλλα ακόμα βαριά-ανασαίνουμε κάτω από τόνους παραπετάσματος. 
Χαμένη πατρίδα πόσο σε πεθύμησε η μαύρη μου ψυχή. 
Τα ζώα, τυφλοί ψυχοπομποί μας οδηγούν σε επικράτειες με ασαφές περίγραμμα, επιφάνειες λεπτές και εύθραυστες σαν το στρώμα του πάγου στα ποτάμια της άνοιξης.
Περιστρεφόμαστε σε αλλόκοτους σκοπούς καθώς αγωνιωδώς προσμένουμε κάποιος να φωνάξει στεριά.
.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου