Τα παράπονα των Ελλήνων

Τα παράπονα των Ελλήνων πολιτών απέναντι στην κρίση μοιάζουν με την γκρίνια του παιδιού που νιώθει βίαια την εισβολή του κρύου καθώς απότομα ο αυστηρός γονέας , το ξεσκεπάζει από  την ζεστή και χνουδωτή του κουβέρτα.

Η εμπειρία φαντάζει τραυματική και θυμίζει την αιματηρή και αιφνίδια είσοδο του νεογνού στον έξω-γάστριο κόσμο. Η μαία στην προκειμένη περίπτωση είναι η ίδια η πραγματικότητα που αναγκάζει τον μέσο άνθρωπο να συνδιαλλαγεί με τις αμείλικτες διαδικασίες ενός κόσμου εκτός των παραπετασμάτων και της εικονικής θαλπωρής.

Μοιάζει σαν το γενικό αίτημα να είναι να μας σκεπάσουν ξανά έτσι ώστε να μπορούμε να συνεχίσουμε τον ύπνο μας , ανεξαρτήτου κόστους, όπως συνέβαινε και πριν δηλαδή. Η στάση αυτή φέρνει στο νου επίσης το παράδοξο αίτημα που θα μπορούσε να αρθρωθεί από φανταστικά πρόβατα με συνειδητότητα, να καλλωπιστεί η διαδικασία του σουβλίσματος, ή αν είναι δυνατόν να μην είναι διόλου αντιληπτή στα πρόβατα.

Αρνούμαστε όμως να αναλάβουμε ευθύνες σε ένα κόσμο που η βία και η απληστία του δεν κρύβονται πλέον, έναν κόσμο που μέχρι πρότινος θεωρούσαμε απαραίτητο προκειμένου να συντηρούμε το καταναλωτικό και βιοτικό μας επίπεδο εις βάρος άλλων, ένα κόσμο που ξαφνικά γύρισε τα αδηφάγα σαγόνια του εναντίον μας.

  Ζούμε μέσα σε μια παράξενη διανοητική συνθήκη, όπου έχοντας αποδεχθεί την σύγχυση και την ανικανότητα οραματισμού είτε σε κοινωνικό είτε σε προσωπικό επίπεδο, προσποιούμαστε ότι η ζωή απλά συνεχίζεται και αν άλλοτε υπήρξαμε μύωπες από άγνοια και ευκολία, αυτή την φορά εθελούσια στραβίζουμε. Το ίδιο προϊών σύμβασης μοιάζουν να είναι και οι όποιες εναλλακτικές προτάσεις καταφέρνουμε να ψελλίσουμε, σαν ερωτικές σχέσεις εκ προοιμίου καταδικασμένες και στείρες, που παρόλα αυτά αδυνατούμε να διαγράψουμε.

Πάντα τα αίτια της κακοδαιμονίας μας ανάγονται σε κάποιο εξωτερικό παράγοντα, είτε σε κάποια ιστορική συγκυρία, αδυνατώντας να αντλήσουμε νοήματα ακόμα και από τις εκφράσεις της ίδιας μας της γλώσσας.

Βέβαια για την τωρινή μας κατάσταση οφείλεται και η άγνοια που μας διακατέχει σχετικά με την πρόσφατη ιστορία αυτού του τόπου, τα άσβεστα αδελφοκτόνα δράματα που τα τελευταία 50 χρόνια ελλοχεύουν κάτω από το χαλί της κοινωνική και πολιτικής μνήμης. Παρόλα αυτά οι άνθρωποι συνεχίζουν να δρουν και να συμπεριφέρονται γνώριμα.