Ο Επισκέπτης

Επισκέπτης 

περαστικός στον τόπο των ειδώλων 

σαν άρπαγας της αναπνοής,

 της ύστερης στιγμής, 

μέσα στις συζητήσεις

 η σιωπή, 

το κόμπιασμα 

στην γλώσσα την δυσλεξική. 

Ο επισκέπτης με αμφιβολία τον αέρα ποτίζει, 

με απορία μοιάζει

 στην ματιά του κρεμασμένου, 

λίγο πριν ο βρόγχος του σκοινιού δώσει τέλος

 σε κάθε πιθανότητα διαλεύκανσης, 

τελεσίδικα και οριστικά .

 Ο επισκέπτης, 

πιο κοντά στα ζώα  και τα σύμβολα απ' ό,τι στους ανθρώπους,

 στέκει αμφιταλαντευόμενος στην πίστη του 

σε παιδικά παραμύθια. 

Τον χειμώνα μικρά όμορφα πουλιά με κοκκινωπούς λαιμούς 

επισκέπτονται την κλίνη του, 

γοητευτικά σαν τον νεαρό θάνατο που παγώνει ό,τι αγαπά,

 νοτισμένο δάσος, 

παγώνει ό,τι αγγίζει 

και συνεχίζει την αφήγηση 

μέσα απ' το στόμα υπερβόρειας υπερ-αιωνόβιας γυναίκας, 

φωνητικές χορδές  λαμπυρίζουν 

σαν σκόνη του ουράνιου θόλου, 

αδυνατίζουν την σιωπή

συνοδεύουν την πένθιμη πομπή 

στο τέλος της περιπλάνησης.