Στη χώρα που απουσιάζει ο χρόνος
βρέθηκα να κείτομαι καταμεσής φθινοπωρινής νυχτός.
Το ρεύμα του αέρα αναδιπλώνεται εδώ,ανάμεσα σε χλοερά όνειρα.
Τα δάκρυα της Ιστορίας ξεπλένουν το φθαρμένο πλακόστρωτο των δρόμων,
από τα συρτάρια πανάρχαιας κασέλας αναδύονται,
σαν την Αφροδίτη στροβιλιζόμενα,
σε ρόκα και αδράχτι δένονται .
Αναφορές στο περιθώριο της εμπειρίας,
το φως που ενυπάρχει μέσα στο σκοτάδι,
το μέλι στην καρδιά του δηλητηρίου,
με διατηρούν σε μόνιμη αναζήτηση,
χάνοντας το μίτο του λαβύρινθου κορμιού,
του νερού,
του μικρού παιδιού το κλάμα,
εκεί που όρνιθα δεν λαλεί
και βλαστός δεν γεννιέται.
Η σφαίρα μετεωρίζεται για ένα άρρυθμο διάστημα
μετά σιωπά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου