..Πως ξεχωρίζει κανείς τις Νεφέλeς από την αφή;

Τα συστατικά της λήθης δεν επαρκούν για να καλύψουν το κενό...προσπάθεια επίπονη και συνειδητή...το μέλλον υπάρχει ποτέ; Και αν ναι πότε και που..είμαστε το μέλι αλλά τρεφόμαστε με χολή..είμαστε το νέο χρυσάφι αλλά αρκούμαστε σε ένα ανήσυχο ύπνο. Θέλω να είμαι για μια φορά ποιο πολύ από ότι χθες...χθες ήμουν περισσότερο, περισσότερα χθες ήμουν...ή είναι μόνο η ιδέα μου; Και αν όχι πως μπορώ να ξέρω..πως ξεχωρίζει κανείς τις Νεφέλeς από την αφή..πως αποφεύγει κανείς το δυσοίωνο χαμόγελο του ψευτοθεραπευτή...πρέπει να τον ποτίσουμε με το ίδιο το δικό του φάρμακο για να δει τη γλύκα...δεν μπορεί η λύση να είναι το μουρουνέλαιο. Εκκωφαντική σιωπή μέσα στο υγρό σκότος. Μεγαλεπήβολα οράματα στο χείλος μιας άνυδρης λεκάνης...βαρέθηκα αυτό το χορό, δεν ξέρω καν τα βήματα του, χοροπηδώ και εγώ όπως όλοι και αναρωτιέμαι πόσο θα διαρκέσει αυτή η άτονη μελωδία. Οι υπόλοιποι ζουν και πεθαίνουν και χαίρονται, αναγεννούν και αλλάζουν τη σύσταση του νέφους που μας περιβάλει.