Τα σπουδαιότερα πράγματα

Ο Σεπτέμβρης είναι σαν τις αμυγδαλιές. Πλημμυρίζει από χυμούς κάτω από ξυλώδες περίβλημα.

Στις νερολακούβες οι γυρίνοι αναμένουν τον προβλέψιμο κύκλο της σελήνης.Τα σπουδαιότερα πράγματα έχουν την τάση να γίνονται αυτονόητα, αόρατα στον γυμνό νου. Στις παρυφές της πόλης εκτυλίσσονται περίπλοκα δράματα, δίχως θεατές και αυτόπτες μάρτυρες. Η βροχή γλύφει την φθορά, για άλλη μια φορά, επικυρώνοντας το συμβόλαιο και την σχέση που διατηρεί η κάθαρση με την αποσύνθεση. Οι άνθρωποι της πόλης οσφραίνονται αγωνιωδώς τον άνεμο, μηρυκάζουν τις μέρες αναμένοντας τον γεφυροποιό. Οι αρμοί της πραγματικότητας κλυδωνίζονται, λες και ολότελη η σφαίρα της ανθρώπινης παρουσίας να εκτείνεται και να συσπάται για να αποφορτιστεί από τον περιττό ηλεκτρισμό.

Δοχεία με άμμο χρωματιστή στολίζουν τα περβάζια των σπιτιών και μέσα τους φυτρώνουν όμορφα μικρά λουλούδια του μακρόπνοου κάκτου. Ο καταυλισμός με τα χίλια αγάλματα επεκτείνεται μέρα με την μέρα και οι σιωπηλοί κάτοικοι του ξασπρίζουν κάτω από τον φευγαλέο ήλιο. Τίποτα δεν έχει χαθεί, η βούληση καμπυλώνεται  προς πάσα κατεύθυνση και  τυφλός ο ωρολογοποιός χορεύει στην μέση της κεντρικής πλατείας, σε ένα σκοπό που στα αυτιά του φτάνει πάντα νωρίτερα από την μέρα της γιορτής.