Αψίδες Θριάμβου.

Ξύλινη βέργα που δεν μπόρεσε, 

όσο και αν μάτωσε από τα χτυπήματα,  

να εγκαθιδρύσει στο κορμί 

την βασιλεία των ουρανών, 

τοπίο λεπρών και συμπιεσμένων ποσοτήτων

Στο νου που αντηχεί το ράπισμα,

 η φύση δεν υπάρχει πουθενά. 

Τα χρονικά της αγάπης είναι συμβάντα, 

που μάταια, λαξεύονται σε αψίδες θριάμβου. 

Με το πέρας όμως του καιρού, 

χυδαίοι διαβάτες ξαποσταίνουν 

κάτω από τον ίσκιο τούς. 

Κανείς δεν το καταλαβαίνει.