που μισοσκυμμένοι θα σου πουν εμείς στα λέγαμε…
Και εσύ δέσμιος ευθυνών που άλλοι αποποιήθηκαν
θα στέκεσαι με το ένα πόδι στη γη και το άλλο στον αέρα
Θα έρθει η ώρα
Που το εκκρεμές του χρόνου
θα σημάνει μια περίσταση κρίσης
Και οι σπλαγχνοσκόποι θα απαριθμούν τα κρίματά σο
Θα έρθει μια ώρα
που όλες οι αυταπάτες αυτοπυρπολούνται
και η πόλη μένει ανοχύρωτη
Στο έλεος εχθρών και φίλων
θα έρθει μια ώρα
που τα πρόσωπα θα στέκουν δίχως τάξη
Και τα ονόματα
θα γκρεμίζονται στο χάσμα
Και ίσως έρθει η ώρα
που η απόσταση δεν θα στυλώνεται
σαν το τείχος της ντροπής
Η γλώσσα θα απαρνηθεί το φασισμό της
και η βροχή θα πέφτει ηχηρά
Καινούργιες έννοιες θα ανασαίνεις
και ίσως ήρθε η ώρα
να πατήσεις με έμφαση το πέλμα στο τσιμέντο
να τρέξεις ή να βαδίσεις,
προς τα πλάγια ή προς τα μπρος,
μακριά από φωτεινούς σηματοδότες
Και νέα σήμανση να εφευρεθεί
που δε φρουρούν στρατιώτες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου