Η μνήμη είναι παράξενο ποτάμι

Η μνήμη είναι παράξενο ποτάμι, άλλες φορές ξεβράζει προϊστορικά ψάρια που όλοι νομίζουν νεκρά εδώ και χιλιετηρίδες, άλλες φορές παίρνει αντίστροφη φορά ενώ καμιά φορά στέκεται ακίνητο σαν να παγώνει. Πάνω στο παγωμένο ποτάμι γλιστράμε προσκολλημένοι σε φαινομενικά στατικές στιγμές, μετά η ταινία ξεκολλάει και αρχίζει πάλι η ροή προς νέες περιοχές επιλεκτικής μνήμης και αμνησίας. Νιώθω ότι ανήκω στο παρελθόν, σαν άλλος βροντόσαυρος αναμένω και εγώ το λιώσιμο των πάγων, αποφεύγοντας το λιώσιμο του μυαλού μου (σχεδόν)