Πολλές φορές αναρωτιέμαι γύρω από την έννοια της διασκέδασης, που μοιάζει να αποτελεί κρίσιμο διακύβευμα και τρόπο ζωής για αρκετό κόσμο γύρω μου.
Φαντασιωνόμαστε μια βαρύγδουπη συμμετρία και πεισματικά προσπαθούμε να εγκαθιδρύσουμε εσωτερικά την ευφορία ως ένα αειθαλές στατικό γεγονός.
Είναι μια πλάνη στην οποία βουλιάζουμε οικειοθελώς και γλυκά υπνοτισμένοι πορευόμαστε από αμνησικούς 'τόπους' σε ερημιές δηλητηριώδους αναλγησίας.
Μέσα σε μια ατέρμονη γιορτή χωρίς εορτάζοντες, σημαδιακές ημερομηνίες και συμβάντα γεμίζουμε με κενό τα συναισθηματικά μας 'δοχεία' και κρυβόμαστε πριν το αμείλικτο φως της μέρας φωτίσει το συνονθύλευμα από ουλές και αναθυμιάσεις που εισπνέουμε και εκπνέουμε κατά την έξαψη των ωρών της κούφιας πρόποσης.
Αδυνατούμε να κατανοήσουμε ότι ο λόγος που γλεντάμε με τέτοια συχνότητα και ένταση είναι ταυτισμένος με μια σαρκοβόρο επιθυμία για απουσία νηφαλιότητας. Η νομοτελειακή μελαγχολία της νηφάλιας αυτογνωσίας μας τρομοκρατεί και εξορίζουμε πρόσωπα και πράγματα που μας υπενθυμίζουν αυτή την επίπονη συνθήκη.
Με βιάση περισσή σχεδιάζουμε την επόμενη φυγή, την γρήγορη και άμεση αποχαύνωση και παραδίδουμε την ψυχή μας άνευ όρων, με ηλίθια χαμόγελα και κομπασμούς στο Μεφιστοφελή της διπλανής πόρτας.
Κάποτε όμως τα γλέντια τελειώνουν, και γλεντάει τότε ο αντιστραμένος κόσμος του σκοτεινού καθρέφτη......
