Ο νέος άνθρωπος

Ο ελεύθερος άνθρωπος, τοπίο στην ομίχλη

στους πόλους της Γης, δίχως ορατά σύνορα

περιπλανιέται ανέπαφος από την πλάνη αυτού του κόσμου

με σκέψη αιχμηρή, τα χνάρια που αφήνει

σινιάλα γίνονται για τους επόμενους

που στο μονοπάτι θα βρεθούν.

Ο άγνωστος άνθρωπος, κουλουριάζεται και συστρέφεται,

κάθε πρωί τον χρόνο ψηλαφεί με χέρια τρεμάμενα

και θέληση σκαμμένη από την επιμονή της ερημιάς.

Την μέρα περιφέρει κάτω από του ήλιου το αναφιλητό.

Μονάχος εντός της επάρκειας που δεν αναλώνεται γοργά

ξανά και ξανά τις ίδιες ερωτήσεις θέτει σαν βελόνα που κολλά .

Ο ξένος άνθρωπος στο κατώφλι της απανθρωπιάς

για μια κούπα νερό εκλιπαρεί ανάξιους μουσαφίρηδες.

Σε κούφια χώρα ξεβράστηκε μαζί με την ελπίδα,

τα συρματοπλέγματα περνά δίχως σκιά,

πάνω από πτώματα οικία μοιρολογεί και ξενυχτά

καμένης γέφυρας η οσμή τον κατατρέχει.

Ο νέος άνθρωπος ακόμα δεν γεννήθηκε,

ιδέα παλιά που τόσο κυνηγήθηκε

η φαντασία του σε ακτές περιπλανιέται,

δίχως βυθό η θάλασσα τον καταριέται

και στον καθρέφτη της λύτρωσης

το είδωλο του ανασαίνει στα κρυφά.