Διαφορετικά δεν ξέρω να αναπνέω.

Πόδια γρήγορα, που σημειωτών βαδίζουν, μην μπορώντας να αποφύγουν το έρπων σκοτάδι.

Του εφιάλτη την ώρα είμαστε όλοι ίδιοι, γυμνοί και αδύναμοι μπροστά στο τέλος των υποσχέσεων.

Φρούδες ελπίδες που μετατράπηκαν σε άδεια κελύφη πριν η επίγνωση χωρέσει την κραυγή.

Στρατιωτάκια μολυβένια, σπασμένα σε κομμάτια με την στίλβη τους θαμπωμένη απ΄ τον καιρό

και άλλο δεν μπορώ να περιγράφω αυτά που με πληγώνουν...

θα τα στοιβάξω σε δίσκο γραμμοφώνου και θα τα εναποθέσω σε μέρος υγρό και μυστικό...σε χρονοκάψουλα ερμητικά σφαλισμένη...

Ίσως οι επόμενες γενιές με δικαιολογήσουν

μπορεί πάλι και όχι...

Άρχων του ατελέσφορου έρωτα, κήρυκας κακών ειδήσεων

συγχώρεση που θα βρω;

Εσύ έπαψες να αγαπάς την λύπη μου και τώρα απομένει το αδέσποτο σκυλί και το βροχερό απόγευμα Κυριακής να με συντροφεύουν,

το χλευαστικό γέλιο του ήλιου που δεν αρκεί για να με ζεστάνει. Η αρρώστια του καλοκαιριού που δρασκελίζει τους φράχτες του φθινοπώρου.

Διάττοντες αστέρες και πίσω δεν μένει καμία γέφυρα όρθια για να επιστρέψουμε.

Λυπάμαι για όλη μου την ανεπάρκεια αλλά δεν ευθύνομαι για τους κύκλους της Σελήνης.

Δεν ευθύνομαι για το αίμα που λεκιάζει τα σεντόνια, δεν φταίω για τον συσσωρευμένο πόνο των προπατόρων....μόνο απαγγέλλω χρησμούς που δεν αρέσουν σε κανέναν...αλλά διαφορετικά δεν ξέρω να αναπνέω.