Χειμώνας είναι θα περάσει

Υψώνεις τα αδύνατα χέρια σου στον ουρανό και αποζητάς τον κεραυνό, κανείς δεν περιμένει εκεί , μόνο η γνώριμη λήθη που σε προσκαλεί.


Νερώνεις το ποτό σου και στην άκρη το αφήνεις, την καύτρα του τσιγάρου σου σαν σβήνεις
βαριά σαν πέτρα έρχεται η σκέψη πως δέκα μέτρα απέχει η επίγνωση από την τέφρα.
Σε αυτό το παιχνίδι δεν υπάρχει νικητής και νικημένος
μόνο ο νους σου σαν χαμένος περιδιαβαίνει τοπία μνήμης λανθάνουσας.
Έρμαιο μιας αδηφάγου λαοθάλασσας που έχει μάθει να ξεχνά από τα σπάργανα.
Εσύ πάλι δεν ξέρεις να διαβάζεις και η υπομονή σου ένας νερόλακκος που στερεύει με το πέρας των εποχών. Δεν έχεις χρόνο για τα παρηγορητικά μου σύμφωνα και τα φωνήεντα εξόρισες στο τάρταρο της Αίτνας. Αν ήξερες μονάχα τα μυστικά της ποιητικής πένας, πως αναπνέω αυτές τις λέξεις όπως ο πνιγμένος παίρνει την ύστερη αναπνοή ίσως αφουγκραζόσουν πιο νωρίς, μα μάλλον δεν μπορείς...από τις πέντε και μισή το σκοτάδι μας πλαισιώνει χωρίς αναστολή...
χειμώνας είναι θα περάσει λες εσύ.