Ο αναχωρητισμός

Ζήτω βοήθεια από τις εσωτερικές δυνάμεις του εαυτού,
όταν όμως το βλέμμα στρέφω στα τρίσβαθα
εκεί συναντώ την θάλασσα

και αναρωτιέμαι...
πως να επικαλεστεί κανείς το άγνωστο σε σύμπραξη;
Kάποτε στον άγνωστο θεό φτιάχθηκε ιερό
ενέργεια ενδεχομένως υποκινούμενη από ανάλογους στοχασμούς,
και όταν πάλι τρομάζω από τα έγκατα του πυρήνα και αποζητώ την φιλοξενία του μανδύα,
εκεί συναντώ το χορταριασμένο μονοπάτι που χάνεται στο σκιερό δάσος.
 Οικειότερο σαφώς αυτό στέκει εμπρός στα απύθμενα βάθη,
εξίσου όμως προδοτικό και επικίνδυνο για τον ανθρώπινο φλοιό,
το τσόφλι του αυγού που έμεινε να περιφέρεται παριστάνοντας τον εαυτό στο κοινωνικό γίγνεσθαι...
Και αναρωτιέμαι αν πρέπει να βουτήξω ή ίσως να ξεστρατίσω από την πεπατημένη στάση
μήπως και εισακουστούν οι επικλήσεις μου, μήπως και ο αναχωρητισμός μου αποκτήσει ένα σανίδι για τα αβέβαια βήματα του.