Υπό το φως εσωτερικού ήλιου

Υπάρχει μια γη που δεν έχει αλωθεί και οι σκιές ακόμα φέρουν όνομα...

Υπό το φως ενός εσωτερικού ήλιου λικνίζονται οι ασφοδέλοι, σε λιβάδια χλομά που τα βήματα είναι απατηλά και αβέβαια.

Η αύρα του μεσημεριού μεταφέρει ήχους μουσικών οργάνων που μόνο η ανάμνηση τους απομένει στα σύμβολα της γραφής. Τα κορμιά ελεύθερα, δίχως όνομα, δίχως βάρος, κινούνται με μεγάλες δρασκελιές, στο ύψος του φάρου να ανέβουν.

Των ζώων την λαλιά υιοθέτησαν απρόσωποι και ραμφοφόροι σαν έγιναν οι προπομποί. Γλώσσες πολλές ακούγονται, εκπέμπει προς την τρύπα του ουρανού κάθε φωλιά, κάθε λαγούμι.

Από τερατώδεις χοάνες, στην σκεπή του κόσμου, κατέρχεται συμπυκνωμένη η τροφή. Ανθρώπινη οδύνη και απόγνωση. Με στόματα διάπλατα από την πλήξη υποδέχονται ένα ακόμα φορτίο πόνου, οι αγέννητοι, για να ταΐσουν τις μηχανές και τα λεβητοστάσια που συντηρούν την βαρύτητα, τις αλυσίδες του πάνω κόσμου.

Το μυστικό δεν θα αποκαλύψω και ας έκαψαν τις φτέρνες μου στην γέννα, μόνο με υπόνοιες θα μιλήσω, στης αψίδας την σκιά δεν υπάρχουν θηρευτές μεγαλύτεροι να με φοβίσουν. Θα σπάσει ο κύκλος και θα διαρρηχθεί το ασημένιο παραπέτασμα όταν τα λιβάδια ορφανέψουν από το βουητό της μέλισσας. Δεν θα πετάξουμε ποτέ εκεί.....