και προσποιούνται πως έχουν πεθάνει
Κάτω από της Βερενίκης το φουστάνι
όλα είναι απίθανα και πιθανά συνάμα...
Μέσα στο φως ματιών ονειροπόλων
είναι η σκιά που βρίσκει τόπο
Και σαν περάσει της συγκομιδής η μέρα
νύχτας παλιάς το βογκητό γίνεται ο νόμος και το γράμμα
Δυο παιδιά κυλιούνται στα γρασίδια
κοιτούν με αφέλεια της αγάπης την πόρτα
Μα οι ουρανοί που είχαν για κουβέρτα
έγιναν νεκροσάββανο που σκέπασε των Μακάρων τη νήσο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου