Το πένθος

Το πένθος αναπνέει με τους δικούς μου πνεύμονες… 

Τα πρωινά σχηματίζει νέφος πάνω από τις σκέψεις μου. Σαν κράνος με σύστημα ενδοεπικοινωνίας  με τον άλλο κόσμο,  δένεται γύρω από το κρανίο μου… Παρωπίδες γίνεται και κρύβει από τα μάτια μου το φως της μέρας.

Συσσωρεύεται εδώ και χρόνια, για όλες τις χαμένες υποθέσεις της ζωής μου, αλλάζοντας μανδύες και όνομα όταν μια νέα απώλεια προσθέτει το βάρος της στην περπατησιά μου. Ντροπαλό και ιδιωτικό όπως είναι,  αποφεύγει να με ακολουθήσει στη δουλειά, έτσι ξεφεύγω για λίγο. Τη στιγμή όμως που βρίσκομαι μόνος, αμέσως εισέρχεται με ένα άλμα μέσα στη ματιά μου και με κάνει να δακρύζω, στο δρόμο του γυρισμού προς το σπίτι.

Όλα τα γιατρικά αυτού του κόσμου, όλες οι αποσπάσεις, δεν αρκούν για να το διώξουν από μέσα μου. Τα όνειρα ενός απρόσκλητου λήθαργου αναδομούν τις σκέψεις μου παρά τη θέληση μου.

Σύντομα ξεχνιέμαι μέσα σε περιπέτειες άλλων ανθρώπων, στην πρώτη και τελευταία φορά ξένων δραμάτων. Κάθε μέρα που περνάει ξεκολλάω από το σώμα μου ένα νέο κομμάτι του κοινού μας δέρματος.

Απολεπίζω έτσι, το παραπέτασμα που με μονώνει από τις υποσχέσεις νέων παραδείσων. Αναμένω όλος περιέργεια, όταν ο κύκλος κλείσει μέσα μου τι θα έχει απομείνει από τους υπέροχους χάρτες, τις μακρινές ακτές που ζωγραφίσαμε μαζί...