Δεν πέθανε ποτέ κανείς

Σε παντρεύτηκα πολλές φορές

πάντα σε πολύβουους δρόμους παραλαύναμε την μοναξιά μας

η σύμβαση ήταν σαν μέλι στην πληγή

ένα βέλο να καλύπτει το παιχνίδισμα των ματιών μας

Σε συνάντησα μέσα σε μια ιστορία για παιδιά

ήσουν το φάντασμα

ποιο πολύ και από το ανεμόπτερο

εσύ ανεβάζεις τις προσδοκίες μου

δεν κοιτάμε πίσω

έχει μόνο βράχια που κυλούν

ο αβίωτος πόνος δεν αρθρώνει λαλιά

είναι σαν τα πουλιά στην όχθη της λίμνης

ποιο βαριά από τα φτερά τους

ποιο ελαφριά από τον αναστεναγμό μας

θα φτιάξουμε ένα τραγούδι

για να θυμούνται οι επόμενοι

την ιστορία ενός πολέμου

που δεν κέρδισε κανείς

μόνο σκόνη έμεινε να εορήτε 

στο μωρό κενό

και η επιθυμία για ταφή

ανεκπλήρωτη υπόσχεση

ξεψυχά και αυτή μόλις 

χαράζει απαστράπτουσα η νέα μέρα

ποιος όμως θα μας το θυμίσει

ότι δεν πέθανε ποτέ κανείς