Το άδειο σπίτι

Με καλούν το βράδυ οι μνήμες εμπειριών που πότε δεν έζησα.

Τις ακούω να βαριανασαίνουν πίσω από τα σπασμένα τζάμια του εγκαταλειμμένου σπιτιού. 

Το λουλούδι, που φυτρώνει μυστικά στο υπόγειο του οικήματος, 

διευθύνει την συμφωνία των τριγμών, 

με μελωδούς τους φρύνους και τις νυχτερίδες. 

Τα σημεία  φωλιάζουν στην υγρή και σκοτεινή προστασία, 

που είναι η ερήμωση και η φθορά. 

Το ανάποδο στασίδι στις περίτεχνες οροφές 

φιλοξενεί τα δόντια του αυτοκράτορα. 

Ένα ανάθημα σε δέντρο από χαρτί.

 Το άδειο σπίτι ανασαίνει και αυτό αργά, 

σε ένα τοπίο γεμάτο λακκούβες με νερό και σπαράγματα διακοσμητικών ανάγλυφων παραστάσεων. 

Το βλέμμα των περαστικών σπάνια στρέφεται ψιλά, 

όλα είναι μια ανάμνηση από κάτι που έχουμε ξεχάσει. 

Επιστρέφει ο δρόμος στο ίδιο όνειρο. 

Περιμένω σε ένα κάθισμα, 

το βλέμμα των περαστικών σπάνια στρέφεται ψιλά, 

έχω τον έλεγχο, 

μπροστά μου συμβαίνει το κοινωνικό δράμα, 

μια συνομιλία που περιέχει πολλά επίπεδα. 

Γνωρίζω αυτή την εικόνα σαν ανάμνηση,

 περιμένω την κατάλληλη στιγμή 

για να αναχωρήσω προς τα ενδότερα.

Αριθμομαντεία της στιγμής, ανάγνωση των προδιαθέσεων της ώρας

και ανασφάλεια.