Σκέφτομαι την περσινή αρραβωνιαστικιά και το τσεκούρι που βυθίζεται στο μέλι, την μεγάλη Ζηράνα Ζατέλη , σκέφτομαι τις σειρήνες του καλοκαιριού και αυτές της δικιάς μου ζωής. Σκέφτομαι το χαμόγελο που καταφέρνει και ξεπερνά τις γραμμές του προσώπου, δίνοντας μου την ευχέρεια να σε αποκαλώ άνθρωπο...Σκέφτομαι την σκεπή του κόσμου και αναδεύομαι στον ύπνο μου, σε ένα αιώνια άστρωτο νυφικό κρεβάτι.
συλλογιέμαι το κορίτσι που βλέπει στους ήχους χρώματα, συνομιλεί τα δειλινά, με ένα καθρέπτη, με κριτήρια αυστηρά. Το άροτρο του χρόνου πίσω δεν γυρνά, μια πορεία υποχωρήσεων χαράζει οδυνηρά. Σκέφτομαι το σπίτι, στο βάθος κήπος ζουν θεριά...
Αναπνέω σαν καιρός ανάποδος σαν σκύλος κοντόφθαλμος σαν άνεμος στις τσέπες των μαζών.
μη το στρώσετε ποτέ. το κρεβάτι./γ.μ.
ΑπάντησηΔιαγραφήθυμάμαι ένα σπίτι, με γουρούνια στους τοίχους και αγόρια που δοκίμαζαν κραγιόν..και το κρεβάτι εκεί ήταν μονίμως άστρωτο κάτω από το επικριτικό βλέμμα πορτρέτων του Λαζόνγκα...παιδικού έρωτα μιας γάτας που βαυκαλίζονταν με ποίηση και punk rock
Διαγραφή